Yaklaşık 3 ay gibi bir süredir o ya da bu sebepden dolayı köşe yazılarına ara vermiştim. Okuyor, düşünüyor ama yazmıyordum. Bu sürenin bir yazar için ne kadar uzun olduğunu anladığınızı düşünüorum. Siz değerli okurlarıma bu yazımla yeniden merhaba diyorum.
3 ‘ayda şehrimizde ve ülkemizde çok şeyler değişti. Özellikle pandemi sürecinde insanlar kendi yalnızlıklarına itildi. “ Otur kal evinde, yoksa ölürsünüz”dendi. İnsanoğlu ise dışarı çıktı öldü, evde kaldı öldü! Adım attı öldü, temas etti öldü! İnsanlar yüzyıllardır olduğu gibi hep bir şekilde öldü! Acılarını yaşamak ise hep bizlere kaldı. Oysa yaşamak bizlere ölmekten daha hazin geldi! Psikolojik ölülerde “biyolojik ölü” sayılsın dedik ama bunu kimselere anlatamadık.
Ayaktaysan şükret dediler, kimseler ne haldesin hiç bilmediler. Biz sustukça, bağırdık ama dikkate bile alınmadık. Onlar yolsuzluklarını halının altına süpürmeye devam ettiler. Rantçısınız diye haykırdık, çok güzel sesiniz var dediler ama hemen ertesi gün gereğini yapmayı da ihmal etmediler. Şehre ne gibi katkılarınız var diye sorduk! Biz sizi tanımıyoruz cevabını aldık. Sözde şehrin önde gelen STK’ları hani şu ceplerini doldurmakla meşgul olupta şehrin sorunlarından bir haber olanlar! Haa! İşte onlar! Doğru bildiniz! Sizlere buradan sesleniyorum “hepiniz yavşaksınız!” Siz siyasiler önünde el pençe , halk karşısında gaddar olmaya devam edin!
Zihinleri fosilleşmiş insanlarla mücadele etmek gerçekten çok zor biliyorum ama bu çark elbelt bir gün kırılacak. Sizinde tekerinize çomak sokan birileri illaki olacak. Foyanız elbelt gün yüzüne çıkacak, o zaman sizinde ense tıraşını göreceğiz. O güne kadar yiyebildiğiniz kadar yiyin ağalar o gün geldiğinde ise ne yiyecek bir şeyiniz, ne kaçaçak bir yeriniz nede sığınacak bir limanınız olmayacak!