Geleceğin emanetçileri olarak gördüğümüz, büyük bir umut ve heyecanla onların, devletin ve özel sektörlerin çeşitli kademelerinde görev ve hizmetlerini beklediğimiz günümüz gençliği. Büyük küçük nedir bilmeyen, sorumsuz, vurdumduymaz, hoşgörü, empati ve değer yargısından yoksun bir gençlik var karşımızda. Ne baksa birilerinin annesini annesi gibi gören, nede bacısını bacısı gibi gören. Varsa yoksa kendi nefsine ve hırslarına yenik düşmüş bir gençlik. Elbetteki çalışkanlığıyla ve başarılarıyla göğsümüzü kabartan, projeleriyle bizleri büyüleyen gençlerimizi de göz ardı etmemeliyiz. Hayatlarının her alanında çok başarılı ve kendini kanıtlamış, güzel ahlaki, terbiye ve nezaketi ile de kendini göstermiş birçok gençlerimiz var tabi ki de...  Toplumumuzda çokça göze çarpan hareket ve davranışlarında tutarsızlık yaratan, günlük hayatımızda, toplu taşıma araçlarında, parklarda, yolda yürürken bile tanık olduğumuz birçok kötü olaylar...  "Bir Ramazan ayında sabah erkenden bir bağırma; çığlık çığlığa aman yarabbim! Çocuklara bir şeyler oldu araba vs çarptı düşüncesiyle hemen pencereye fırladım. Genç bir kız korku ve panikten avazı çıktığı kadar bağırıyor!    Neden mi?  Kendini bilmez hadsizin biri kıza arkadan habersizce sarılır ve kızın bedenine dokunmaya çalışır. Mahalle sakinleri pencere ve yola çıkmaya başlayınca Genç alabildiğince arkasına bakmadan kaçar gider.   Bu gibi olaylar bizlere şu soruları sormamıza vesile olmaktadır. Toplum ve aile olarak çocuklarımıza değer yargılarımız hakkında yeterince bilgi ve eğitim verebiliyor muyuz? Geleceğin teminatı olarak gördüğümüz günümüz gençliği geleceğe umutla bakmamıza vesile oluyor mu? Yoksa büyük bir hayal kırıklığı mı yaratıyorlar? Bu konuda siz değerli takipçilerimiz ne düşünüyor?